Bugün gördüğüm bir şey hakkında yazmak istiyorum. İki kız çocuğuyla ilgili. Onların birbirleriyle olan iletişimi. Kendilerinden yaşça büyük insanlara karşı söylemleriyle alakalı….
Ben onların davranışları, kendilerine güvenleri ailenin yetiştirdiğiyle ilgili olduğunu düşünüyorum. Bilinçli bir ailede yetiştirilmenin verdiği bir özgüvendi bu. Cevapları beni şaşırtıyordu. O kadar akıcıydı ki… Sen çocuksun diyemedim keşke bende şimdi çocuk olsaydım dedim. Peki bu çocuklar kendilerini daha mı erken tanıyacaklar? Ne istediklerini bilip,hayatlarına ona göre mi kişi alacaklar? Bizim bunu yapamama sebebimiz küçüklükte görmediğimiz saygı mı? Değersizce büyütülmemiz mi? Sevgiyi ayıptır deyip göstermemeleri mi? Hayatla ilgili görmediğimiz dersler mi? Bunu bize kim verecekti ailemiz mi, okul mu, yaşadıklarımız mı? Çoğumuz hayatı yaşayarak,acı çekerek belki ders almayıp defalarca aynı şeyi yaşayarak öğreniyoruz. Çoğumuzun hayat hikayeleri birbirine benziyor aslında en önemlisi duygularımız aynı kim acı çekerken mutlu ki, hepimiz mutsuzuz. Gelip geçici diyoruz geçiyor ama bir başka olay daha bizi aşağı çekiyor. Bizler belki bilinçli yetiştirilemedik ama bilinçli çocuk yetiştirelim. Yaşamadık ve bunun farkında olarak kendine güvenen çocuklar büyütelim….
Hayallerinizinde 